نقش فاکتور سيگما در رونويسي
علامت آغاز در آغاز رونويسي فاکتور سيگما رديف خاصي از ژن به نام رديف پيش‌بر يا پروموتور را شناسايي مي‌کند، رديف پيش‌بر محل اتصال RNA پليمراز است. جايگاه پيش‌بر خود از دو رديف کوچکتري تشکيل يافته که توالي نوکلئوتيدهاي آنها در تمام پيش‌برهاي ژنهاي گونه‌هاي مختلف يکسان مي‌باشد، به بياني ديگر از اينها رديفهايي محافظت شده و ثابت مي‌باشند.
يکي از اين رديفها که به فاصله 35 جفت باز قبل از نقطه آغاز رونويسي قرار گرفته شامل 8 جفت نوکلئوتيد (TGTTGACA) و رديف ديگر که تقريبا به فاصله 10 جفت باز قبل از نقطه آغاز قرار گرفته شامل 6 جفت نوکلئوتيد (TATAAT) مي‌باشد. رديف (TATA) جدا شدن دو رشته DNA از يکديگر را تسهيل مي‌نمايد تا RNA پليمراز از جايگاه پيش‌بر اتصال يافته بتواند به رديفهاي نوکلئوتيدي رشته کد دهنده که بلافاصله بعد آن قرار گرفته‌اند دسترسي يابد. علامت پايان در پايان رونويسي ، آنزيم RNA پليمراز رديف خاصي از DNA را به کمک فاکتور پروتئيني رو تشخيص داده و رونويسي را خاتمه مي‌دهد. علامت پايان رونويسي در پروکاريوتها از يک رديف نوکلئوتيدي به طول تقريبي 40 جفت باز تشکيل شده، اين رديف نيز داراي ساختمان نوکلئوتيدي مشخص بوده و در بين گونه‌هاي مختلف پروکاريوتها محافظت شده و ثابت باقي مانده است. رديف نوکلئوتيدي نقطه پايان شامل تعدادي تواليهاي تکراري و معکوسي مي‌باشد و به دنبال آنها نيز يک رديف تکراري از جفت بازهاي آدنين و تيمين وجود دارد.
هنگامي که رونويسي به جايگاه علامت پايان مي‌رسد تواليهاي تکراري و معکوس با يکديگر جفت شده و موجب ميشود که RNA سنتز شده يک ساختمان ثانوي همانند سنجاق سر را بدست آورد و رونويسي در محل رديفهاي تکراري AT ادامه مي‌يابد تا سرانجام عمل آنزيم RNA پليمراز به کمک فاکتور پروتئين رو متوقف گرديده و آنزيم و رونوشت اوليه تواما آزاد گردند.
مراحل تکامل يافتن مولکولهاي RNA در پروکاريوتها رونوشت اوليه mRNA بدون اينکه نيازي به تکامل ساختماني داشته باشد و حتي قبل از آنکه رونويسي آن پايان يافته باشد به صورت قالبي براي ترجمه شدن شدن و نهايتا سنتز پروتئينها بکار گرفته ميشود، به بياني ديگر در پروکاريوتها مراحل رونويسي و ترجمه mRNA توام شده‌اند.
شبکه چشم تخلیص شده است که در سال 1912 توسط جمعی از دانشمندان ( اسبورن،مندل، دیویس، مککولوم) که مشغول به مطالعه بر روی رژیم غذایی حیونات بودند کشف شد. ویتامین A در طبیعت به سه فرم فعال رتینول( عامل الکلی) ، رتینال ( عامل آلدهیدی) و رتینوئیک اسید ( عامل اسیدی) وجود دارد که هر کدام نقش بیوشیمیایی متفاوتی را دارند از جمله آن که رتینول همانند شبه هورمونی عمل میکند که پس از چسبیدن به سلول گیرنده به درون سلول هدف می رود وکمپلکس حاصل به DNA متصل شده وسبب بروز ژن ویا سبب جلوگیری از بروز برخی ژن ها می شود. رتینال در رنگیزه بینایی نقش دارد که سبب بینایی شده و رتینوئیک اسید در سنتز گلیکو پروتئین شرکت می کند. از مهمترین اهمیت بیولوژیکی این ویتامین میتوان به نقش در استخوان سازی در سنین رشد، عملکرد صحیح بینایی ،حضور در ساختمان دندان ، لثه، موها، ساخت کلاژن پوست ، تقویت سیستم ایمنی ، تنظیم فشار خون، کاهش سرطان سینه در زنان را نام برد که برای دستیابی به موارد بالا میتوان از منابعی که سرشار از این ویتامین هستند استفاده نمود از جمله جگر، شیر، تخم مرغ، لبنیات ، هویج و به طور کلی میوه ها و سبزیجات تازه( نارنجی زرد رنگ) که اگر شخصی بنا به دلایلی از این منابع محروم باشد و یا در هضم چربی ها مشکل داشته باشد به کمبود ویتامین A دچار می شود که از مهم ترین عوامل آن گزروفتالمی ، ریزش شدید موها ، عدم رشد بدن، کاهش مقاومت بدن، خشک وسفت شدن پوست است
